تابلو پرتره آدل بلوخ باوئر اول

تابلو پرتره آدل بلوخ باوئر اول

پرتره آدل بلوخ باوئر اول به سفارش فردیناند بلوخ باوئر کارخانه‌دار شکر و بانکداری یهودی اهل ونیز کشیده شد، او شوهر آدل بود. طبیعتا کلیمت تصمیم به خلق اثری هنری می‌کند که به شیوه‌ای بتواند زیبایی موضوعش را برجسته کند. او با استفاده از طلا، پوست سرخابی آدل را به تصویر می‌کشد و موهای سیاهش که بالای سرش جمع شده را تصویر می‌کند. ستون مرکزی لباسش با اشکالی پر شده اند که شبیه چشم هستند (در مناطق شرقی، چشم یا نظر طبق سنت‌های قدیمی نمادی است برای محافظت در برابر شیطان) که این طراحی‌ها به گونه‌ای به شکل اندام زنانه‌اش در زیر لباس خوابش هم اشاره دارد. (تابلو پرتره آدل بلوخ باوئر اول)

وقتی بیننده به فراتر از درخشش طلایی این پرتره نگاه می‌کند، واضح است این نقاشی شریان احساسی است که اشاره به رابطه‌ای فراتر از ارتباطی افلاطونی بین نقاش و مدل نقاشی‌اش دارد. از پشت دهان نیمه باز آدل دو دندان دیده می‌شود و چشمانش به رنگ فندق می‌درخشد. در بدنش منحنی به سمت داخل ایجاد شده است، حالتی که انگار دختری خجالتی باشد. استفاده مبهم کلیمت از رنگ‌ها واضح است که جنبه‌ای جنسی را با خود دارد، رنگ آبی به نرمی در قسمت های یقه و آستین استفاده شده است در حالی که لپ‌های آدل با قرمزی خونی گرم و تازه رنگ‌آمیزی شده اند.

پرتره آدل بلوخ باوئر اول را مونا‌لیزای قرن بیستم می‌نامند. وقتی به زیبایی آدل و لباس‌های طلایی‌اش نگاه می‌کنیم، همه غرق نمادهایی از مرموزی‌های باستانی شده و در قاب طلایی عظیمی حبس می‌شویم. همچون داوینچی، گوستاو کلیمت هم ضیافتی تصویری را خلق می‌کند، پرتره‌ای مرموز، پیچیده و دلربا که ذهن بیننده را به خصوص در زمان خودش به مسائل جنسی معطوف می‌کند. البته بر خلاف مونالیزا ما را با حدس و گمان رها نمی کند، بلکه به وضوح به شیدایی و شیفتگی‌اش نسبت به موضوع نقاشی‌اش اشاره می‌کند.