تابلو نقاشی سرگردان بر فراز مه

تابلو نقاشی سرگردان بر فراز مه

در اثر فراموش نشدنی تابلو نقاشی سرگردان بر فراز مه، مرد تنهایی را می بینیم که بر نوک صخره ایستاده است و در برابر منظره ی زیبا و حیرت انگیز کوه های آلپ در تفکر فرو رفته است. صخره های صعب العبوری که در مجاور او قرار گرفته اند از میان دریای خروشان مه آلود بر بیننده نمایان شده اند و کوهی که در دوردست قرار گرفته است به گونه ای شکوهمند از بالای چشم انداز مقابل یعنی آسمان تابناک سر برآورده است.
در واقع این منظره بر اساس طرح های اولیه ;ای کشیده شده است که فردریش در زمان اقامت در سوئیس از کوه های آلپ کشیده است، اما وجود مه غلیظ، آنچه را بین کوه ها قرار گرفته است مبهم و نامشخص می کند و معنا و مفهومی پر رمز و راز به این اثر می بخشد. از لحاظ ترکیب بندی، فیگور مرد درست در وسط نقاشی قرار گرفته و همچنین خطوط افق صخره ها و فراز و نشیب کوه های دوردست همگی به این فیگور منتهی می شوند.

سرگردان بر فراز دریای مه، اثر کاسپار فردریش را میتوان نماینده احساسات یک عصر دانست. این سرگردان، تجسم سوژه کانتی است که تمام قضاوت زیبایی شناختی از طریق ادراک او پدید می آید، این نگاه اوست که به جهان معنا می بخشد. با این حال جهان برای او یک راز غیر قابل نفوذ است که در مه یا غبار پوشیده شده است. او نماد بیگانگی انسان با جهان مدرن است. (تابلو نقاشی سرگردان بر فراز مه)

استفاده مکرر فردریش از فیگور با نمای از پشت – شکلی که در پیش زمینه قرار گرفته و منحصرا از پشت به تصویر کشیده شده است، تصویری قدرتمند از تجربه رمانتیک هنر و طبیعت را ارائه می دهد. عناصر، هرگز به طور کامل و به عنوان یک کل بیان نمی شوند. بیننده، هم میتواند از طریق آن، وارد روایت شود و یا شاید برایش غیر قابل درک باشد و هرگز نتواند به طور کامل با اثر ارتباط برقرار کند. درک قابل توجه فردریش از ناقص بودن به عنوان یک نیروی خلاق اصلی در هنر رومانتیک به کار او هاله ای از موضوعیت، حتی در عصر پست مدرن می بخشد. پیچیدگی بینش هنری او به ویژه در تقابل با گرایش های گذشته مشهود است، در گذشته ناقص بودن موضوع را، ضایعه ای بزرگ می دانستند و بیهوده تلاش می کردند از طریق تکنیک ها و مضامین بر آن غلبه کنند.